گره میزنم در خیالم

تمام دوست داشتنم را

 به تار موهایت  ...

و می بافم

 باهم بودنمان را ،

كه باز نمى شود ،

مگر با دستان تـــو

سیزده ات بدر ،

"دلبر" جان

علی قاضی نظام

در آخرین نامه ات

از من پرسیده بودی ؛

که چه سان تو را دوست دارم ؟

عزیزکم، همچون بهار

که آسمان کبود را دوست دارد

همچون پروانه ای در دل کویر

یا زنبوری کوچک در عمق جنگل

که به گل سرخی دل داده است

و به آن شهد شیرین اش

آری ،  من اینگونه تـــو را دوست دارم

همچون برفی بر بلندای کوه

یا چشمه ای روان در دل جنگل

که تراوش ماهتاب را دوست دارد

عزیزکم

آنگونه که خودت را دوست داری

آنگونه که خودم را دوست دارم

همانگونه دوستت دارم

شیرکو بیکس  | ترجمه : بابک زمانی

 
همیشه

در ناگهانی ترین لحظه ،

 عزیزترین دارایی مان از دست می رود !

و ما درست همان موقع یادمان می افتد ،

 چقدر "دوستت دارم" هایمان را نگفته ایم ،

" از اینکه دارَمت شادترینم" را نگفته ایم ...

همیشه دیر یادمان می افتد

 برای آنچه که داریم با خوشحالی شکر گوییم  .

همیشه دیر می شود

و ما بعدش ، تمام اندوهمان 

از حرف هایی ست که نزده ایم .

سپیده امیدی

بوسه ات را باید

با قهوه ام به هم بزنم

بیدار شو  !

من بدون دوست داشتنت

 صبحانه كه هیچ ،

صبح هم از گلویم پایین نمی رود  ...

علی قاضی نظام

آهای بانوی این شعر ...

خوب به کلماتم نگاه کن

تک تک این ها را از اعماق قلبم برایت آوردم !

خوب به چشمانم خیره شو

وقتی میگویم دوستت دارم 

و خوب لب هایم را تماشا کن 

وقتی اسمت را به زبان می آورم ...

همه شان میخواهند فقط یک چیز را به تو بگویند

که تـــو تنها موجودی هستی که

وقتی رو به روی من قرار میگیری

دیگر از خدا هیچ نمیخواهم !

آهای بانوی این لحظه ها ...

تو برای من از هر چیزی زیباتری !!

و من تو را با هیچ ؛

خوب دقت کن

با هیچ عوض نخواهم کرد !!

محسن دعاوی

داشت برایم شعر میخواند

که پریدم میان یکی از مصرع ها و گفتم  :

بوسه دارید ؟

ابروهایش را گره زد و با لبخند نگاهم کرد  !

تکرار کردم شما بوسه دارید !؟

از آن بوسه ها که انتها ندارند !

که دوستت دارم هایم را لابه لایش بچشی و بفهمی  !

از آن بوسه ها که دهانم را طوری پر کند

از گوشه ی لبهایم بچکد روی لباسم ؛

گل کند ، شکوفه بزند ، بهار برسد !

از آن بوسه ها که

 تا ماه ها لبهایم را بچشم

 و با لبخند بگویم چقدر شیرینی  !

خندید ...

خندید و با چشم های بسته نگاهم کرد !

خندید و با لب بسته دیوانه خطابم کرد !

بلند گفت : دوستت دارم مجنون جان !

و من از خوشی میان شعری که میخواند

قافیه در قافیه ، ردیف شدم  !

زندگی انگار این بود ؛

دو مصرع ، کنار هم ، یک شاه بیت !

با طعم بوسه !

 حامد نیازی

و چه قدر خسته‌ ام از "چرا؟"

از "چه گونه؟"

خسته‌ام از سؤال‌ های سخت

پاسخ‌های پیچیده

از کلمات سنگین

فکرهای عمیق

پیچ‌های تند

نشانه‌های بامعنا ، بی‌معنا

دلم تنگ می‌شود گاهی ،

برای یک «دوستت دارم» ساده

دو «فنجان قهوه ی داغ»

سه «روز تعطیلی در زمستان»

چهار «خنده‌ ی بلند»

و پنج« انگشت»دوست داشتنی !

مصطفی مستور